اميرالمؤمنين(ع) در دعاي صباح مي‌گويد:
يَامَنْ دَلَّ عَلَي ذَاتِهِ بِداتِهِ.
«اي كسي كه برهان وجود خود
هستي!»
حضرت سجاد نيز در دعاي ابوحمزه
ثمالي مي‌گويد: بِكَ عَرَفْتُكَ وَاَنْتَّ دَلَلْتنَي عَلَيْكَ وَدَعَوْنَنَي
اِلَيْكُ وَلَوْلاَ اَنْتَ لَمْ أدْرِمَا اَنْتَ.
«تو را به خودت شناختم و تو
دلالت نمودي مرا بر خودت و دعوت نمودي به خودت و اگر نبودي، ترا نمي‌شناختم.»
اين‌گونه كلمات، منتهاي ايمان را
مي رساند و اين همان ايمان شهودي است كه اميرالمؤمنين مي‌فرمايد: لَوْ كُشِفَتْ
لِيَ الْغِطاءُ مَا ا‌ْزدَدْتُ يَقِيناً. [1]
«اگر بر فرض محال ممكن بود خدا
را به اين چشم ظاهري ديد و مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ديدم،
بر يقين من كه الان به ذات مقدس حق دارم،
افزوده نمي‌شد.»
پي نوشت ها:
[1]. ابن حديث شريف را بسياري
از علماء بزرگ مانند علامه حلي و شيخ
بهائي، تفسير نمودند كه آن را مرحوم سيد
نعمة الله جزائري در كتاب شريف انوار
النعمانيه ج 1 ب 1 نقل نموده و آن را شيخ
صدوق در ضمن خبري از حره دختر
حليمه سعديه بيان نموده كه آن بانوي پاكدامن در
مجلس حجاج بن يوسف ديكتاتور معروف،
افضليت علي(ع) بر انبياء بزرگ را اثبات نمود.